PROGRESS

JESTEŚ TANCERZEM!!

No dobra, teraz nadchodzi czas próby. Kiedy to przeczytasz, wstań z krzesła, znajdź lustro. My, tancerze, spędzamy zbyt dużo czasu myśląc o tym, jak bardzo nie lubimy naszych ciał, że są jednym wielkim błędem, czego nie potrafimy zrobić. To jest totalnie błędne myślenie! W końcu na to zapracowaliśmy... wszystkie te lekcje, próby, spektakle, poprawki, błędy, upadki, triumfy, zwichnięcia, sukcesy... czy nie osiągneliśmy znacznie więcej niż przeciętny człowiek?

Powiedz mi, czy jeśli kupisz los na loterię, gdzie główną nagrodą jest milion i pomylisz się o jeden numer, wygrywając 10 000 - czy przegrałeś? NIE! Trzeba być głupcem, żeby tak myśleć... a to właśnie mówimy, gdy jesteśmy niezadowoleni z naszego spektaklu.

Pomyśl przez chwilę o swoich nogach. Pomyśl jak znacznie mocniejsze są od kogolwiek innego w twojej klasie, włącznie z chłopakami. A teraz wstań, zrób skłon i dotknij palców albo podłogi...pewnie niektórzy położą całe dłonie. A teraz posłuchaj tego: przeciętny człowiek dosięgnie tylko lekko za kolana, żeby tego nie poczuć! Pomyśl jak dłuższe i elastyczniejsze są mięśnie twoich nóg, skoro możesz to zrobić. Niesamowite, co?

Dobra, teraz wysuń ulubioną nogę w tendu derricre. Podnieś kilka centymetrów nad ziemię. Dla kogoś, kto nie tańczy? To szczyt jego możliwości wygodnego podnoszenia nogi. A teraz zrób arabesque. I znowu przewyższasz zwykłe umiejętności w skoku, elastyczności, sile.

Twoje developpe/battement do przodu potwierdza dwie rzeczy: po pierwsze, jeszcze raz okazuje się, że jesteś znacznie bardziej elastyczny niż przeciętny człowiek marzy, żeby kiedykolwiek być; a po drugie, masz bardzo mocne i wyćwiczone mięśnie brzucha.

Nie ma też co się spierać nad rękami. Twoje ramiona są bardziej wyraziste i pełne wdzięku niż myślisz. Taniec uczy cię opowiadać historię nawet końcówką małego palca. Mogą ci tego nie powiedzieć (zazdoszczą ci!), ale ludzie, z którymi się spotykasz widzą to, że tańczysz. Może dokładnie nie zdają sobie srawy co to jest, ale wiedzą, że ty ruszasz się tak, jak oni nie umieją.

A teraz najważniejsza rzecz: twój UMYSŁ. Zaczynając od najprostszego - twój nauczyciel daje ci do zrobienia jakieś ćwiczenie przy drążku, a ty myślisz 'OK' i po prostu to robisz. Większość ludzi ma problemy, żeby zapamiętać numer telefonu, a co dopiero 2 minutowy kawałek choreografii! Co za niezwykły trening przeszedł twój umysł, aby być wstanie odtworzyć skomplikowane pas w odpowiedniej kolejości! Co więcej, nie pamiętasz tylko kroków, ale też jak się je wykonuje, ich malutkie szczególiki i nawet to, jak jak ostatnio nauczyciel poprawil cię, że masz pamietać o brzuchu i pośladkach!

Niestety, umysł jest też tym, który próbuje ci powiedzieć, że jesteś kiepski, że robisz coś źle, że twoje ramiona są zbyt słabe itp itd.. Chociaż to wspaniałe narzędzie dla ciebie, jako tancerza, to jeśli będziesz słuchać zbyt dużo tych negatywnych sygnałów, popsuje to wszystko, na co pracujesz. Jest taki rodzaj "dobrego braku satysfakcji" (który motywuje do dalszej pracy, żeby spełnić marzenia) i jest też "zły brak satysfakcji"- który podcina ci skrzydła i umniejsza wszystkie twoje wysiłki.

Skoro zdecydowałeś się już trenować swoje niezwykłe, elastyczne, uważne ciało, proszę cię, żebyś zaczął trenować jeszcze jedną rzecz - twój umysł - aby ci pomagał, a nie przeszkadzał, kiedy starasz się być coraz lepszym tancerzem. Naucz go, że już jesteś cudowną anomalią - większość ludzi nie potrafi nawet połowy z tego, co ty. Naucz go, że nie jesteś za gruby, za wysoki, za wolny, za...cokolwiek! Osiągnąłeś już bardzo wiele!

A teraz wstań, idź do lustra i doceń tego niesamowitego tancerza, którym jesteś i tego niesamowitego tancerza, którym stajesz się każdego dnia!